Περιμένετε λίγο παίδες. Δεν γίνετε να θέλετε να προβλέψουμε τους νόμους. Περιμένετε να δούμε τι θα θεσμοθετήσουν και τι θα μπορέσουμε να κάνουμε. Μην απογοητεύεστε. :)
Άλλωστε και για το ΕΕΤΗΔΕ όλες οι νομικές βάσεις προέκυψαν όχι από τον Νόμο αλλά από την εκτελεστή Υπουργική Απόφαση. Περιμένουμε λοιπόν. Μέχρι τότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλές διακινδυνεύσεις χωρίς κανμιά ουσία...
Άλλωστε και για το ΕΕΤΗΔΕ όλες οι νομικές βάσεις προέκυψαν όχι από τον Νόμο αλλά από την εκτελεστή Υπουργική Απόφαση. Περιμένουμε λοιπόν. Μέχρι τότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλές διακινδυνεύσεις χωρίς κανμιά ουσία...
Η ΔΕΗ επιδιώκει να της αναγνωριστεί ή εν πάση περιπτώσει να θεμελιώσει de facto το λειτουργικό δικαίωμα άσκησης διακριτικής ευχέρ...ειας, κατά την διάθεση του ποσού.
Ωστόσο, τέτοια διακριτική ευχέρεια δεν διατίθεται στην Επιχείρηση ούτε από το νόμο, ούτε από την Υπουργική Απόφαση, ούτε από την μεταξύ τελικού καταναλωτή και ΔΕΗ συμβατική σχέση (από τη σύμβαση προσχωρήσεως).
Εξάλλου, δεν νοείται υπέρβαση των άκρων ορίων της διακριτικής ευχέρειας, η οποία συνιστά κατ' ουσία παράβαση νόμου, σε ιδιωτική διαφορά. Και τούτο διότι, η ΔΕΗ, προβαίνοντας σε προνομιακή εξόφληση του ΕΕΤΗΔΕ και καθιστώντας την δική της απαίτηση (από την αξία της κατανάλωσης ρεύματος) έναντι του τελικού καταναλωτή ληξιπρόθεσμη και απαιτητή ιδρύει ιδιωτική διαφορά μεταξύ τελικού καταναλωτή και ΔΕΗ.
Περαιτέρω, η ΔΕΗ δεν είναι διοικητικό όργανο. Είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε, βέβαια, ότι η ΔΕΗ λειτουργεί στο πλαίσιο παρακεχωρημένης διοικητικής αρμοδιότητας, ως εισπράκτορας απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, πράγμα που (κακώς) κρίθηκε συνταγματικό από το ΣτΕ, αλλά ομοίως αυτό δεν την καθιστά ούτε οιονεί διοικητικό όργανο.
Ωστόσο, τέτοια διακριτική ευχέρεια δεν διατίθεται στην Επιχείρηση ούτε από το νόμο, ούτε από την Υπουργική Απόφαση, ούτε από την μεταξύ τελικού καταναλωτή και ΔΕΗ συμβατική σχέση (από τη σύμβαση προσχωρήσεως).
Εξάλλου, δεν νοείται υπέρβαση των άκρων ορίων της διακριτικής ευχέρειας, η οποία συνιστά κατ' ουσία παράβαση νόμου, σε ιδιωτική διαφορά. Και τούτο διότι, η ΔΕΗ, προβαίνοντας σε προνομιακή εξόφληση του ΕΕΤΗΔΕ και καθιστώντας την δική της απαίτηση (από την αξία της κατανάλωσης ρεύματος) έναντι του τελικού καταναλωτή ληξιπρόθεσμη και απαιτητή ιδρύει ιδιωτική διαφορά μεταξύ τελικού καταναλωτή και ΔΕΗ.
Περαιτέρω, η ΔΕΗ δεν είναι διοικητικό όργανο. Είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε, βέβαια, ότι η ΔΕΗ λειτουργεί στο πλαίσιο παρακεχωρημένης διοικητικής αρμοδιότητας, ως εισπράκτορας απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου, πράγμα που (κακώς) κρίθηκε συνταγματικό από το ΣτΕ, αλλά ομοίως αυτό δεν την καθιστά ούτε οιονεί διοικητικό όργανο.
Προς την κατεύθυνση αυτή συνάδει και η τελευταία εγκύκλιος του ΥπΟικ, σύμφωνα με την οποία η αντίστοιχη απαίτηση του Ελληνικού Δημοσίου από το ΕΕΤΗΔΕ, περνά στην αρμοδιότητα των κατά τόπους Εφοριών και θα ακολουθήσει τη διαδικασία της είσπρ...αξης απαιτήσεων και εκτέλεσης, που προβλέπονται από τον ΚΕΔΕ.
Συνεπώς, το ΕΕΤΗΔΕ, ο καταλογισμός και η είσπραξή του (έστω και με τη διαδικασία της αναγκαστικής εκτελέσεως) αποκτούν καθαρά διοικητικά χαρακτηριστικά (ατομική ειδοποίηση και βεβαίωση του φόρου από τον αρμόδιο Έφορο) και αφίστανται πλήρως της όποιας ιδιωτικής διαφοράς μεταξύ ΔΕΗ και τελικού καταναλωτή.
Ελλείψει των στοιχείων που θα μπορούσαν να άγουν, λοιπόν, την υπόθεση ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων (ιδιωτική διαφορά, ανυπαρξία διοικητικού οργάνου, διοικητική διαδικασία καταλογισμού και είπραξης του ΕΕΤΗΔΕ), θεωρώ ότι η υπόθεση είναι, μάλλον, αστικής φύσεως (ενδεχομένως και ποινικής).
Το αντίστοιχο της υπέρβασης των άκρων ορίων της διακριτικής ευχέρειας, στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος.
Πράγματι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η ένσταση είναι απολύτως βάσιμη και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, απαιτείται να την θεμελιώσουμε, ώστε να είναι επαρκής.
Από τη σύμβαση προσχωρήσεως, από το Ν 2254 "περί προστασίας των καταναλωτών" (που απαγορεύει επιθετικές εμπορικές πρακτικές που αιφνιδιάζουν τον καταναλωτή) και από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο (σχετικές Οδηγίες) η ΔΕΗ είναι πάροχος καθολικής υπηρεσίας.
Η υπηρεσία την οποία παρέχει (ηλεκτροδότηση) είναι διάφορη και ανεξάρτητη από την φοροδοτική ικανότητα του πολίτη.
Συνεπώς, η κύρια απαίτηση την οποία διατηρεί η ΔΕΗ εδράζεται στην αξία της καταναλώσεως ρεύματος, σύμφωνα με την σύμβαση προσχωρήσεως (ΑΚ 361).
Κάθε άλλη απαίτηση (η οποία ενδέχεται να ενσωματώνεται και να συνεισπράττεται με τον λογαριασμό της) έχει τον χαρακτήρα παρεπόμενης απαίτησης-ενοχής.
Έτσι, από το προαναφερθέν θεσμικό πλαίσιο σε συνδυαμό με 200ΑΚ, η ΔΕΗ, όχι μόνο δεν απέκτησε ποτέ την εξουσία να επιλέγει τον σκοπό διαθέσεως και τον τελικό αποδέκτη των καταβολών των καταναλωτών αλλά περαιτέρω, η καταβολή από μέρους του καταναλωτή συνιστά καταβολή ελευθερώσεως και αποσβένει την ενοχή (ΑΚ 416). Αρκεί ο καταναλωτής να κατέβαλλε προσηκόντως την αξία του ρεύματος.
Δηλαδή, ακόμα κι αν η ΔΕΗ δεν γνώριζε τον λόγο και τον σκοπό της καταβολής, τότε με βάση την ερμηνεία των συμβάσεων σύμφωνα με την αρχή της καλής πίστης, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο συμβεβλημένος με τη ΔΕΗ καταναλωτής, κατέβαλε έναντι της κυρίας απαιτήσεως, δηλαδή κατέβαλλε την αξία της καταναλώσεώς του και δεν κατέβαλε πρωτίστως προς τρίτους (όπου στους τρίτους συμπεριλαμβάνεται και το Ελληνικό Δημόσιο).
Ώστε, εν προκειμένω, η ΔΕΗ, με την αυθαίρετη καταβολή των χρημάτων του καταναλωτή στο Ελληνικό Δημόσιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί, ότι υπέπεσε σε οικείο πταίσμα (ΑΚ 300), αφού άλλωστε, κατ' αρχήν, σύμφωνα με το ΑΚ 316, ο οφειλέτης δεν δικαιούται να προβεί σε μερική εκπλήρωση της ενοχής.
Εξάλλου, κατά το ΑΚ 372, όταν ο προσδιορισμός της παροχής ανατίθεται στην απόλυτη κρίση ενός από τους συμβαλλομένους, τότε η σύμβαση είναι άκυρη.
Ώστε, η απόπειρα της ΔΕΗ να μεταβάλλει μονομερώς τους όρους της συμβάσεως προσχωρήσεως και να προτάξει την εισπραξη απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου έναντι των πολιτών [οι οποίες (απαιτήσεις) δεν προτάσσονται ούτε καν από το ίδιο το κείμενο του Νόμου που θεσπίζει το ΕΕΤΗΔΕ αλλά ούτε και από το θεσμικό πλαίσιο της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας], συνιστά απαγορευμένη εμπορική πρακτική, που αιφνιδιάζει τον πολίτη, εκμεταλλεύεται καταχρηστικά τη δεσπόζουσα θέση της επιχείρησης στην Ελληνική αγορά (ιδίως μετά το κλείσιμο των 2 εναλλακτικών παρόχων) και τυγχάνει ελεγκτέα από τα Δικαστήρια και εν τέλει ακυρωτέα.
Συνεπώς, το ΕΕΤΗΔΕ, ο καταλογισμός και η είσπραξή του (έστω και με τη διαδικασία της αναγκαστικής εκτελέσεως) αποκτούν καθαρά διοικητικά χαρακτηριστικά (ατομική ειδοποίηση και βεβαίωση του φόρου από τον αρμόδιο Έφορο) και αφίστανται πλήρως της όποιας ιδιωτικής διαφοράς μεταξύ ΔΕΗ και τελικού καταναλωτή.
Ελλείψει των στοιχείων που θα μπορούσαν να άγουν, λοιπόν, την υπόθεση ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων (ιδιωτική διαφορά, ανυπαρξία διοικητικού οργάνου, διοικητική διαδικασία καταλογισμού και είπραξης του ΕΕΤΗΔΕ), θεωρώ ότι η υπόθεση είναι, μάλλον, αστικής φύσεως (ενδεχομένως και ποινικής).
Το αντίστοιχο της υπέρβασης των άκρων ορίων της διακριτικής ευχέρειας, στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος.
Πράγματι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η ένσταση είναι απολύτως βάσιμη και ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, απαιτείται να την θεμελιώσουμε, ώστε να είναι επαρκής.
Από τη σύμβαση προσχωρήσεως, από το Ν 2254 "περί προστασίας των καταναλωτών" (που απαγορεύει επιθετικές εμπορικές πρακτικές που αιφνιδιάζουν τον καταναλωτή) και από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο (σχετικές Οδηγίες) η ΔΕΗ είναι πάροχος καθολικής υπηρεσίας.
Η υπηρεσία την οποία παρέχει (ηλεκτροδότηση) είναι διάφορη και ανεξάρτητη από την φοροδοτική ικανότητα του πολίτη.
Συνεπώς, η κύρια απαίτηση την οποία διατηρεί η ΔΕΗ εδράζεται στην αξία της καταναλώσεως ρεύματος, σύμφωνα με την σύμβαση προσχωρήσεως (ΑΚ 361).
Κάθε άλλη απαίτηση (η οποία ενδέχεται να ενσωματώνεται και να συνεισπράττεται με τον λογαριασμό της) έχει τον χαρακτήρα παρεπόμενης απαίτησης-ενοχής.
Έτσι, από το προαναφερθέν θεσμικό πλαίσιο σε συνδυαμό με 200ΑΚ, η ΔΕΗ, όχι μόνο δεν απέκτησε ποτέ την εξουσία να επιλέγει τον σκοπό διαθέσεως και τον τελικό αποδέκτη των καταβολών των καταναλωτών αλλά περαιτέρω, η καταβολή από μέρους του καταναλωτή συνιστά καταβολή ελευθερώσεως και αποσβένει την ενοχή (ΑΚ 416). Αρκεί ο καταναλωτής να κατέβαλλε προσηκόντως την αξία του ρεύματος.
Δηλαδή, ακόμα κι αν η ΔΕΗ δεν γνώριζε τον λόγο και τον σκοπό της καταβολής, τότε με βάση την ερμηνεία των συμβάσεων σύμφωνα με την αρχή της καλής πίστης, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο συμβεβλημένος με τη ΔΕΗ καταναλωτής, κατέβαλε έναντι της κυρίας απαιτήσεως, δηλαδή κατέβαλλε την αξία της καταναλώσεώς του και δεν κατέβαλε πρωτίστως προς τρίτους (όπου στους τρίτους συμπεριλαμβάνεται και το Ελληνικό Δημόσιο).
Ώστε, εν προκειμένω, η ΔΕΗ, με την αυθαίρετη καταβολή των χρημάτων του καταναλωτή στο Ελληνικό Δημόσιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί, ότι υπέπεσε σε οικείο πταίσμα (ΑΚ 300), αφού άλλωστε, κατ' αρχήν, σύμφωνα με το ΑΚ 316, ο οφειλέτης δεν δικαιούται να προβεί σε μερική εκπλήρωση της ενοχής.
Εξάλλου, κατά το ΑΚ 372, όταν ο προσδιορισμός της παροχής ανατίθεται στην απόλυτη κρίση ενός από τους συμβαλλομένους, τότε η σύμβαση είναι άκυρη.
Ώστε, η απόπειρα της ΔΕΗ να μεταβάλλει μονομερώς τους όρους της συμβάσεως προσχωρήσεως και να προτάξει την εισπραξη απαιτήσεων του Ελληνικού Δημοσίου έναντι των πολιτών [οι οποίες (απαιτήσεις) δεν προτάσσονται ούτε καν από το ίδιο το κείμενο του Νόμου που θεσπίζει το ΕΕΤΗΔΕ αλλά ούτε και από το θεσμικό πλαίσιο της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας], συνιστά απαγορευμένη εμπορική πρακτική, που αιφνιδιάζει τον πολίτη, εκμεταλλεύεται καταχρηστικά τη δεσπόζουσα θέση της επιχείρησης στην Ελληνική αγορά (ιδίως μετά το κλείσιμο των 2 εναλλακτικών παρόχων) και τυγχάνει ελεγκτέα από τα Δικαστήρια και εν τέλει ακυρωτέα.
Σε μια, μάλλον, πολύ ακραία συλλογιστική και με βάση αυτό το οικείο πταίσμα σε συνδυασμό με το ΑΚ 381, ίσως να μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ακόμα κι ότι η ΔΕΗ παραιτήθηκε εν τοις πράγμασι από την κύρια απαίτησή της χάριν του Ελληνικού Δημοσί...ου, αφού, αν και ο καταναλωτής της κατέβαλε προσηκόντως την παροχή του, αυτή (δηλ η ΔΕΗ) επέλεξε και διέθεσε το ποσό της καταβολής και συνεπώς, από δική της υπαιτιότητα, δεν εισέπραξε τα οφειλόμενα έναντι της αξίας καταναλώσεως του ρεύματος.
Μάλιστα, στη λογική αυτή, απαιτείται να διατηρηθεί η ηλεκτροδότηση, καθόσον, εν τέλει η καταβολή του οφειλέτη καταναλωτή κατέστη αδύνατη από πταίσμα του άλλου (δηλ. από πτάισμα της ίδιας της ΔΕΗ σύμφωνα με την ΑΚ 381).
Αυτή είναι η δική μου συλλογιστική και περιμένω από τους Δασκάλους της δικηγορίας να την κρίνουν, ως προς την όποια αξία της.
Ποινικό σκέλος στην όλη υπόθεση δεν μπορώ να διακρίνω, γι' αυτό και δεν αναφέρομαι σε αυτό.
Μάλιστα, στη λογική αυτή, απαιτείται να διατηρηθεί η ηλεκτροδότηση, καθόσον, εν τέλει η καταβολή του οφειλέτη καταναλωτή κατέστη αδύνατη από πταίσμα του άλλου (δηλ. από πτάισμα της ίδιας της ΔΕΗ σύμφωνα με την ΑΚ 381).
Αυτή είναι η δική μου συλλογιστική και περιμένω από τους Δασκάλους της δικηγορίας να την κρίνουν, ως προς την όποια αξία της.
Ποινικό σκέλος στην όλη υπόθεση δεν μπορώ να διακρίνω, γι' αυτό και δεν αναφέρομαι σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου