Μιά ζωή καταιγίδα !! Δεκαετία του 50...δύστυχες εποχές...σκληρά χρόνια αξέχαστα !!!...Και πως να ξεχαστούν άραγε, η γύμνια...η ξυπολησιά...η ανυπαρξία φαγητού......Συνθήκες τριτοκοσμικές, όπου τα παιδιά πέθαιναν στους δρόμους...όπου τα σανατόρια δεν χωρούσαν άλλο κόσμο...Η φυματίωση θέριζε τον πληθυσμό...Ανυπαρξία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης...γυναίκες που αφήνανε την τελευταία τους πνοή στη γέννα...Τι να πρωτο-θυμηθείς αδελφέ μου...Στη Χαλκίδα που έζησα τα παιδικά μου χρόνια...πεντακόσιες μερίδες φαγητού...μοιράζονταν κάθε μέρα από φιλανθρωπικό σωματείο...Μία μερίδα ανά οικογένεια...μία φρατζόλα ψωμί...και ένα φρούτο για να ζήσουν 4-5 ή και περισσότερα άτομα...Εργάτες με τη θηλειά της ανέχειας στο λαιμό...δούλευαν "ήλιο με ήλιο" για ενάμισ
ο κιλό λάδι.....Τότε όμως..η Χώρα είχε βγεί μέσα από πολέμους....έναν παγκόσμιο και έναν (δυστυχώς) εμφύλιο...Υπήρχε δικαιολογία για την κατάντια της...Παρ'όλα αυτά με την εργατικότητα του πληθυσμού της...με τον τίμιο ιδρώτα της ορθοπόδησε...Και μέσα απ΄αυτόν τον αγώνα, κακουχίες, στερήσεις, ο Ελληνας με μία τιτάνεια προσπάθεια, άρχισε σιγά σιγά να σηκώνει το κεφάλι του...Ήρθαν καλύτερες μέρες και το βιωτικό επίπεδο βελτιωνόταν...αργά αλλά σταθερά...Ψηλά το κεφάλι Έλληνες...έχουμε μάθει στα δύσκολα...Μπόρα δυνατή είναι...εξουθενωτική και μακάβρια...Αλλά με τη δύναμη της θέλησης θα την ξεπεράσουμε...Όσο γι αυτούς που μας οδήγησαν εδώ...σύντομα θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους...και στον Λαό και στην Ιστορία.....
