Alexandra Konstantopoulou
Διαβάζω προσεκτικά τα όσα λέγονται.
Μετά από κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, μετά από δημιουργία ενός εκατομμυρίου ανέργων, μετά από σύνθλιψη των εργασιακών σχέσεων, μετά από εξαγγελίες ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (αυτό τε...λικά παρέμεινε μόνο τίτλος, διότι σκόνταψε στην γωνία του κομοδίνου και παρέμεινε στα για «..μετά»), ξαφνικά (ή όχι τόσο ξαφνικά ίσως), καλούμαστε να συμμετάσχουμε στην άμεση δημοκρατία του μίστερ ΓΑΠ.
Παρατηρώ επίσης σαφώς φιλοκυβερνητικούς, κεκαλυμμένους ή μη, να ενθουσιάζονται με την ιδέα της έστω και ετεροχρονισμένης «λαϊκής κυριαρχίας», γιατί επιτέλους βρήκαν μια απάντηση σε όσους έβαλλαν τις επιλογές της κυβέρνησης μέχρι τώρα, διά της χαριτωμένης μεν, πλην ανούσιας δε λογικής του πεντάχρονου: «..να και εγώ! Για να δω τώρα πως θα με χτυπήσεις!!..χεχεχε».
Στο δια ταύτα. Να μαδήσουμε λοιπόν την μαργαρίτα γιατί, ω ναι ξαφνικά, είμαστε ξανά ο κυρίαρχος λαός, που και θυμόσοφος είναι, και καταλυτικός και κοσμεί πολύ ωραία την δημοκρατία που φοράμε και αποδεικνύει περίτρανα τις άμεσες δημοκρατίες που ξεσκονίζουμε όπου και όποτε μας βολεύει..
Αλλά ….το δίλημμα ποιο είναι? Επιχειρούσαν να πείσουν μέχρι χτες ότι, ακόμη κι αν χρειαστεί η θυσία μιας ολόκληρης γενιάς, με ακρωτηριασμένα δικαιώματα και εξευτελιστικό κόστος εργασίας, αυτό θα αποτελέσει μια εξαίρεση, μια απόκλιση, μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένα αναπόφευκτο καθαρτήριο πριν από την επιστροφή στον καπιταλιστικό παράδεισο.
Και ποια είναι τελικά η κόλαση? Εκτός Ευρώπης? Εκτός Ευρώ? Γιατί δεν τους φαίνεται τόσο κόλαση τώρα και το ρίχνουν μονά ζυγά? Ή δεν είναι αυτό το ζητούμενο? Και για ποιον ακριβώς λόγο γίναν όλα αυτά αν ήταν να φορέσουμε όλοι κερατάκια και να καούμε στην εκτός Ευρώπης κόλαση? Τσάμπα προσπάθεια? Ή μήπως δεν ήταν προσπάθεια και ήταν υποδεικνυόμενη πεπατημένη? Είναι πολλά τα ερωτήματα και η μαργαρίτα δεν έχει τόσα πέταλα..
Ας μην αποτελέσουμε λοιπόν, πριν μάθουμε, το εκ των υστέρων πινέλο στην πατίνα της δημοκρατίας που χρειάζονται
Μετά από κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, μετά από δημιουργία ενός εκατομμυρίου ανέργων, μετά από σύνθλιψη των εργασιακών σχέσεων, μετά από εξαγγελίες ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (αυτό τε...λικά παρέμεινε μόνο τίτλος, διότι σκόνταψε στην γωνία του κομοδίνου και παρέμεινε στα για «..μετά»), ξαφνικά (ή όχι τόσο ξαφνικά ίσως), καλούμαστε να συμμετάσχουμε στην άμεση δημοκρατία του μίστερ ΓΑΠ.
Παρατηρώ επίσης σαφώς φιλοκυβερνητικούς, κεκαλυμμένους ή μη, να ενθουσιάζονται με την ιδέα της έστω και ετεροχρονισμένης «λαϊκής κυριαρχίας», γιατί επιτέλους βρήκαν μια απάντηση σε όσους έβαλλαν τις επιλογές της κυβέρνησης μέχρι τώρα, διά της χαριτωμένης μεν, πλην ανούσιας δε λογικής του πεντάχρονου: «..να και εγώ! Για να δω τώρα πως θα με χτυπήσεις!!..χεχεχε».
Στο δια ταύτα. Να μαδήσουμε λοιπόν την μαργαρίτα γιατί, ω ναι ξαφνικά, είμαστε ξανά ο κυρίαρχος λαός, που και θυμόσοφος είναι, και καταλυτικός και κοσμεί πολύ ωραία την δημοκρατία που φοράμε και αποδεικνύει περίτρανα τις άμεσες δημοκρατίες που ξεσκονίζουμε όπου και όποτε μας βολεύει..
Αλλά ….το δίλημμα ποιο είναι? Επιχειρούσαν να πείσουν μέχρι χτες ότι, ακόμη κι αν χρειαστεί η θυσία μιας ολόκληρης γενιάς, με ακρωτηριασμένα δικαιώματα και εξευτελιστικό κόστος εργασίας, αυτό θα αποτελέσει μια εξαίρεση, μια απόκλιση, μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένα αναπόφευκτο καθαρτήριο πριν από την επιστροφή στον καπιταλιστικό παράδεισο.
Και ποια είναι τελικά η κόλαση? Εκτός Ευρώπης? Εκτός Ευρώ? Γιατί δεν τους φαίνεται τόσο κόλαση τώρα και το ρίχνουν μονά ζυγά? Ή δεν είναι αυτό το ζητούμενο? Και για ποιον ακριβώς λόγο γίναν όλα αυτά αν ήταν να φορέσουμε όλοι κερατάκια και να καούμε στην εκτός Ευρώπης κόλαση? Τσάμπα προσπάθεια? Ή μήπως δεν ήταν προσπάθεια και ήταν υποδεικνυόμενη πεπατημένη? Είναι πολλά τα ερωτήματα και η μαργαρίτα δεν έχει τόσα πέταλα..
Ας μην αποτελέσουμε λοιπόν, πριν μάθουμε, το εκ των υστέρων πινέλο στην πατίνα της δημοκρατίας που χρειάζονται
από το φατσοβιβλίο...
