του Αντώνη Ματζάρη*
Η αναφορά μου σε αυτό το οικόπεδο έχει τη σημασία του.
Είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας μερικών Περαιωτών, που όταν βρέθηκαν στα πράγματα κυρίως σε ανώμαλες πολιτικές περιόδους ρήμαξαν τον τόπο ξεπουλώντας την περιουσία του.
Το έτος 1938 το τότε διορισμένο από την δικτατορία Μεταξά Κοινοτικό Συμβούλιο Περαίας ,με την απόφαση 66/4-6-1938 παραχώρησε δωρεάν τη χρήση στον Ε.Ε.Σ για να κτίσει ένα σταθμό Α΄ Βοηθειών, για τους λουομένους. Αυτή η δωρεά όμως ποτέ δεν υλοποιήθηκε γιατί δεν την επεκύρωσε για καθαρά τυπικούς λόγους ο τότε Νομάρχης Θεσσαλονίκης. Παρόλα αυτά το Κοινοτικό Συμβούλιο έδωσε και 5000 δρχ για να γίνει το κτίριο του Σταθμού.
Στις 20-7-1972 ο ίδιος Πρόεδρος διορισμένος και από τη Χούντα προέβη σε μια περίεργη ενέργεια. Ενώ θα μπορούσε με μια απλή πράξη διοικητικής αποβολής να απομακρύνει τον Ε.Ε.Σ αυτός άσκησε διεκδικητική αγωγή κυριότητας χωρίς να προσκομίσει τον τίτλο κυριότητας που ο ίδιος τον είχε μετεγγράψει.
Συνέπεια αυτής της ανόητης προσφυγής ήταν η Περαία να χάσει την υπόθεση με την 3791/1974 πρωτόδικη απόφαση. Αλλά τα παράξενα αυτής της υπόθεσης συνεχίζονται. Με την 71.402/30-3-1974 απόφαση του ο Νομάρχης ξαναδίνει το οικόπεδο στην Κοινότητα με αρ.Ο.Τ.137 που ο ίδιος Πρόεδρος μετεγγράφει στο Υποθηκοφυλακεία δημιουργώντας νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς υπέρ της Κοινότητας. Πάλι δεν γίνεται πράξη διοικητικής αποβολής, ούτε στο Εφετείο εμφανίζεται ο νέος τίτλος και με την 1885/1975 ξαναχάνεται η υπόθεση. Όταν η προσφυγή μας συζητήθηκε στον Άρειο Πάγο το 1979 συμπαραστάθηκαν υπέρ του Ε.Ε.Σ δύο Περαιώτες. Συνέπεια αυτής της στάσης η Κοινότητα έχασε την υπόθεση και στον Άρειο Πάγο με την 615/1979 απόφασή του.
Έτσι όλοι μας πιστέψαμε ότι το οικόπεδο 137 ήταν του Ε.Ε.Σ, μέχρις ότου το 1995 ανακαλύψαμε τον τίτλο του 1974.Με αίτηση μας στην πολεοδομία τον Ιούνιο του 1995 χαρακτηρίστηκε το κτίριο κατεδαφιστέο, οπότε μέσα σε δύο ώρες κυριολεκτικά το εξαφανίσαμε και σε ένα μήνα το διαμορφώσαμε σε χώρο αναψυχής.
Σαν χώρο αναψυχής τον νοικιάσαμε με ανοικτό διαγωνισμό για 7 χρόνια χωρίς να φέρει κανένα εμπόδιο ο Ε.Ε.Σ. Μάλιστα όταν το αντιλήφθηκε το 1999 και θέλησε να κάνει πράξη τακτοποίησης η Νομαρχία γνωμοδότησε ότι μας ανήκει. Όμως λόγω του κτηματολογίου το δήλωσε ως δικό του γιαυτό και προσφύγαμε με την 15185/7-5-2004 αναγνωριστική αγωγή εναντίον του Ε.Ε.Σ και με την 21437/2006 πρωτόδικη απόφαση ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΜΕ. ΤΕΛΙΚΑ το 2011 το Εφετείο μας το παραχώρησε τελεσίδικα.
Ας σημειωθεί ότι 1999 με ΦΕΚ έχω χαρακτηρίσει το ΟΤ 137 ως υπόγειο πάρκινγκ 200 θέσεων για να εξυπηρετεί τα βαποράκια.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΤΖΑΡΗΣ
