Κάτι παλιό πεθαίνει, κάτι καινούργιο γεννιέται.
Η Κοινωνία, όπως την γνωρίζαμε, δεν υπάρχει πια και μάλλον πρέπει να χαιρόμαστε γι αυτό! Ήταν μια λίμνη με μαύρα νερά που κάτω από βάρος του βούρκου τους κατέρρευσε. Το ρήγμα της ανισορροπίας μεταξύ Σωστού και Λάθους έγινε χάσμα που εξαφάνισε τις σαθρές δομές της. Κι εμείς, ζαλισμένοι ακόμη από το σοκ της καθίζησης, προσπαθούμε να βρούμε το νέο έδαφος κάτω από τα πόδια μας.
Κι ανάμεσα σε πάμπολλες προσπάθειες και δράσεις, άλλοτε βάση της λογικής κι άλλοτε φαινομενικά ουτοπικές, ανακαλύπτουμε αργά και σταθερά καλά κρυμμένες πτυχές του Εαυτού, των Δυνάμεων, αλλά και της Ιστορίας μας!
Κι αν αναρωτιέστε πώς στην ευχή μπορούν και συνδυάζονται αυτά, δεν έχετε παρά να προσπαθήσετε να δείτε την Μεγάλη Εικόνα. Εκείνη που μόνο μέσα από παρέκταση μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Ένα μικρό δείγμα αυτής της προσπάθειας είναι και τούτο το κείμενο. Μια χαρτογράφηση του άγνωστου δρόμου που ανοίγεται μπροστά μας και που όμως είναι χαραγμένος σε παλιά κι αρχέγονα εδάφη…
Ποια είναι η Αινεία.
Η Αινεία είναι αρχαία πόλη της χερσονήσου της Χαλκιδικής, κοντά στη σημερινή Ν. Μηχανιώνα. Την αναφέρουν οι: Στράβωνας, Ηρόδοτος, Βυζάντιος και Λίβιος.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους η πόλη ιδρύθηκε από τον Αινεία γιο της Αφροδίτης και του Αγχίση. Καταγόταν από το τρωικό αρχοντικό γένος και στην Ιλιάδα αναφέρεται το γενεαλογικό δέντρο του, το οποίο ανάγεται στο Δία.
Εκτός από το χαρακτηριστικό όνομα, περίπου το 490 με 480 π.Χ. νόμισμα της πόλης απεικονίζει την αναχώρηση του Αινεία από την Τροία.
Για την ίδρυση της πόλης υπάρχει ο εξής μύθος: Όταν τα παιδιά του Έκτορα, ο Οξύνιος και ο Σκάμανδρος, έδιωξαν τον Αινεία από την Ίδη, αυτός πήρε τον πατέρα του και όσους φυγάδες μπορούσε και ακολούθησε το δρόμο του ήλιου. Τον πήρε από πίσω και μια αγελάδα, σταλμένη από την Αφροδίτη, με σκοπό να του δείξει πού θα εγκατασταθεί. Όλοι μαζί πέρασαν τον Ελλήσποντο και τη Θράκη και έφτασαν στο Θερμαϊκό κόλπο, όπου πέθανε ο πατέρας του Αινεία. Παρά τις παρακλήσεις των κατοίκων να παραμείνει εκεί, αυτός προχώρησε και έφτασε στη Βρουσιάδα, όπου ακούστηκε πρώτη φορά η αγελάδα να μουγκανίζει. Έτσι αποφάσισε να εγκατασταθεί σε αυτή την περιοχή, όπου και έχτισε πόλη με το όνομα Αινεία.
(Κόνων, FGrHist 26 F 1, 46).
Το 315 πΧ πολλοί από τους κατοίκους της μετανάστευσαν στη νεοϊδρυθείσα από τον Κάσσανδρο πόλη της Θεσσαλονίκης.
Είναι γεγονός ότι στα χρόνια του Φιλίππου οι 25 συνοικισμοί της πόλεως Θέρμαι άρχισαν να ενοποιούνται, όμως η ουσιαστική και τυπική ενοποίηση τους συντελέστηκε μόλις το 316-315 π.Χ., στα χρόνια της βασιλείας του Κάσσανδρου, διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου.
Ο Κάσσανδρος προχώρησε σε διοικητικές μεταρρυθμίσεις, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η ενοποίηση των συνοικισμών που αποτελούσαν την πόλη Θέρμαι και η ίδρυση της Θεσσαλονίκης ως ενιαίας πόλης.
Στην Αινεία υπήρχε ναός αφιερωμένος στην μητέρα του Αινεία, την θεά Αφροδίτη, ο οποίος χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ. και είναι ο μοναδικός της εποχής αυτής στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Στη σημερινή του θέση, στην πλατεία Αντιγονιδών, μεταφέρθηκε τον 1ο αιώνα π.Χ.
Ποια είναι όμως η θεά Αφροδίτη; (1)
Κατά μια εκδοχή η Αφροδίτη είναι κόρη του Δία και της Διώνης. Όμως, σε σχόλιο της Μυθολογίας Ι. Κακριδή, διαβάζουμε: «Ο Ωκεανός σαν πρώτος θεός στους κοσμογονικούς μύθους, όπως φάνηκε ήδη, είναι ένα άλλο πρόσωπο του Χάους. …Η Γη αναδύεται από τα νερά του. Αυτή η εικόνα, βασισμένη σε προεπιστημονική εποπτεία πάνω από νησιά και προσχώσεις, είναι σε παγκόσμια κλίμακα το μοναδικό πρότυπο για όσες ιστορίες κάνουν λόγο για νησιά πλωτά, όπως η Αιολία, η Δήλος, η Ρόδος, η Θήρα, η Ανάφη, ακόμη και για τον πασίγνωστο μύθο της αναδυομένης Αφροδίτης. Η πανέμορφη θεά, που αναδύεται από τους αφρούς των κυμάτων, στην αφετηριακή φάση του μύθου δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδια τη Γη, που γεννιέται από τον Ωκεανό.» Είναι δηλαδή, η ίδια Αρχέγονη Πρώτη Μορφή που ξεπήδησε από το Αδιαμόρφωτο.
Και θυμίζω τον μύθο της Αναδυομένης. Όταν η Γη ώθησε τον Κρόνο να ευνουχίσει τον πατέρα του Ουρανό, τα γεννητικά του όργανα έπεσαν στο πέλαγος και τυλιγμένα από αφρούς ταξίδεψαν με τα κύματα από τα Κύθηρα ως την Κύπρο όπου βγήκε «…κρατώντας στο χέρι της ένα άνθος λωτού, τιμημένη όμορφη θεά που θεοί και άνθρωποι τη λένε Αφροδίτη, και έχει ακολουθία της τον Έρωτα και τον Ίμερο».
Η Αφροδίτη λοιπόν δεν είναι άλλο παρά η προσωποποίηση εκείνης της αρχέγονης συμπαντικής ενέργειας που ξεδιπλώθηκε-αναδύθηκε μέσα από το εν δυνάμει ανεκδήλωτο, αυτό που η επιστήμη σήμερα αποκαλεί κβαντικό ‘‘αφρό’’!
Κατά τον Εμπεδοκλή είναι η κοσμογονική δύναμη που έλκει και συνέχει όλα τα στοιχεία του σύμπαντος και που συνθέτει όλες τις μορφές των όντων μέσα σ’ αυτό.
Ο μύθος μας λέει ακόμη, πως κράταγε ένα λωτό. Ο λωτός είναι το ιερό λουλούδι της φύσης και των θεών και συμβολίζει κατά κανόνα σε όλες τις μυθολογίες το αφηρημένο και το συγκεκριμένο Σύμπαν, όντας το έμβλημα των δημιουργικών δυνάμεων τόσο της πνευματικής όσο και της υλικής.
Μας επισημαίνει με άλλα λόγια τις ιδιότητες αυτής της ενέργειας. ‘‘Μεταφράζοντας’’ το, μας λέει πως είναι εκείνη η ενεργειακή ποιότητα που μορφοποιεί στο πεδίο της ύλης το εν δυνάμει πρότυπο του μη εκδηλωμένου. Εν παρενθέση, στο βορειοδυτικό τμήμα της Κύπρου στα κατεχόμενα, υπάρχει μια πόλη που ονομάζεται Μόρφου!
Στον ινδουισμό είναι η θεά Λακσμί που αναδύεται από τον αφρό της θάλασσας κρατώντας ένα λωτό στο χέρι. Ενώ στον χριστιανισμό, ο λωτός γίνεται ο κρίνος που φέρνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Μαρία.
Όμως στον συμβολισμό ο λωτός εναλλάσσεται και με τον Οκταπέταλο Ρόδακα, ένα ακόμη σύμβολο της Αφροδίτης. Οι Αλχημιστές έκαναν συχνά παραλληλισμούς ανάμεσα στο Ρόδακα και την Φιλοσοφική Λίθο, η οποία επενεργεί όχι μόνο στην μεταστοιχείωση των μετάλλων, αλλά και στην μετουσίωση του ανθρώπου και κάθε μορφή ζωής.
Επιστρέφοντας στο μύθο, πληροφορούμαστε πως η θεά είχε για συνοδεία της τον Έρωτα και τον Ίμερο. Δυο διαφορετικά ονόματα για την ενεργειακή ποιότητα της κατεξοχήν συμπαντικής δύναμης. Σαν να λέμε, η ίδια Ενέργεια στο τετράγωνο! (Ε2)
Έχουμε εν ολίγοις το υλικό (Κβαντικός αφρός ή Χάος ή Νερό), το μέσο (Μορφοποιητική Ενέργεια ή Μεγάλη Μητέρα ή Αφροδίτη) και τον τρίτο παράγοντα (Καταλύτης ή Γονιμοποιός θεός ή Έρωτας-Ίμερος) στο τετράγωνο!
Από το «εν δυνάμει πρότυπο του μη εκδηλωμένου» στο …ΘΕΡΜΟ!
Δεν θα ήταν υπερβολή αν χαρακτηρίζαμε την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα χαοτική. Όμως το Χάος δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Έχει την δική του δυναμική, τις δικές του ισορροπίες και αυτό κατά βάθος το γνωρίζουμε. Το αντιλαμβανόμαστε διαισθητικά. Είναι, η γνώση αυτή, ένα από εκείνα τα κομμάτια που προϋπάρχουν μέσα στον καθένα μας. Είμαστε άλλωστε παιδιά του!
Κι έτσι, μαζί με τα παρωχημένα πρότυπα της κοινωνίας που πεθαίνει, πεθαίνει και ο παλιός τρόπος Αντίληψης μας. Κι ένας καινούργιος γεννιέται. Ένας τρόπος Αντίληψης μη γραμμικός που μας δίνει περισσότερες δυνατότητες αντιμετώπισης της κατάστασης. Έστω κι αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη τι και πώς ακριβώς συμβαίνει. Και οι δράσεις μας αναδύονται χαοτικά μέσα στην καινούργια πραγματικότητα και μια, μια την συμπληρώνουν σαν κομματάκια του παζλ.
Χρησιμοποιούμε ασυνείδητα την αρχέγονη εξίσωση: (Υλικό + Μέσο) × Καταλύτης2 = Δημιουργία και μεταλλάσσουμε τον Πόλεμο σε Παιχνίδι. Ένα παιχνίδι με νέους κανόνες. Ένας από αυτούς και το δικό μας εναλλακτικό νόμισμα, το ΘΕΡΜΟ.
Αναδύθηκε μέσα από την ανάγκη του βασικού ενστίκτου της επιβίωσης και διεκδικεί την θέση του ως εργαλείου συναλλαγών.
Στην πεζή πραγματικότητα, πήρε το όνομα του από την σύμπτυξη του ονόματος ΘΕΡΜ-αϊκ-Ο-ς. Σ’ εκείνη την άλλη, που εδρεύει στις παρυφές της συνείδησης υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Είναι η γνώση μας πως ο Θ-εός ΕΡΜ-ής είναι (ανάμεσα στις άλλες του ιδιότητες και) ο προστάτης του εμπορίου!
Αλλά ο Ερμής συνδέεται άμεσα και αμετάκλητα με την Αφροδίτη! Καθώς ο ένας συμπληρώνει την Φύση της άλλης. Είναι μεταφορικά -και γιατί όχι και κυριολεκτικά στην περίπτωση του ΘΕΡΜΟ- οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος!
Και το αρχετυπικό δίπολο Ερμής-Αφροδίτη μας παραπέμπει στην πανίσχυρη Άγδιστη την ….ερμαφρόδιτη θεά. Εκείνη που οι θεοί φοβήθηκαν και την ευνούχισαν για να διασπάσουν την δύναμη της…
Εμείς ας κρατήσουμε τη Δύναμη αυτή ενωμένη κι ας υποδεχθούμε το ΘΕΡΜΟ …θερμά!
1Απόσπασμα από το άρθρο της Ειρήνης Λεονάρδου «Ο Μύθος που δεν ήταν Μύθος»© περιοδικό ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ Μπορείτε να το διαβάσετε στο
http://www.onirocosmos.gr/prototypi-erevna/eirini-leonardou/253-o-mythos-pou-den-itan-mythos.html
Η Κοινωνία, όπως την γνωρίζαμε, δεν υπάρχει πια και μάλλον πρέπει να χαιρόμαστε γι αυτό! Ήταν μια λίμνη με μαύρα νερά που κάτω από βάρος του βούρκου τους κατέρρευσε. Το ρήγμα της ανισορροπίας μεταξύ Σωστού και Λάθους έγινε χάσμα που εξαφάνισε τις σαθρές δομές της. Κι εμείς, ζαλισμένοι ακόμη από το σοκ της καθίζησης, προσπαθούμε να βρούμε το νέο έδαφος κάτω από τα πόδια μας.
Κι ανάμεσα σε πάμπολλες προσπάθειες και δράσεις, άλλοτε βάση της λογικής κι άλλοτε φαινομενικά ουτοπικές, ανακαλύπτουμε αργά και σταθερά καλά κρυμμένες πτυχές του Εαυτού, των Δυνάμεων, αλλά και της Ιστορίας μας!
Κι αν αναρωτιέστε πώς στην ευχή μπορούν και συνδυάζονται αυτά, δεν έχετε παρά να προσπαθήσετε να δείτε την Μεγάλη Εικόνα. Εκείνη που μόνο μέσα από παρέκταση μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Ένα μικρό δείγμα αυτής της προσπάθειας είναι και τούτο το κείμενο. Μια χαρτογράφηση του άγνωστου δρόμου που ανοίγεται μπροστά μας και που όμως είναι χαραγμένος σε παλιά κι αρχέγονα εδάφη…
Ποια είναι η Αινεία.
Η Αινεία είναι αρχαία πόλη της χερσονήσου της Χαλκιδικής, κοντά στη σημερινή Ν. Μηχανιώνα. Την αναφέρουν οι: Στράβωνας, Ηρόδοτος, Βυζάντιος και Λίβιος.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους η πόλη ιδρύθηκε από τον Αινεία γιο της Αφροδίτης και του Αγχίση. Καταγόταν από το τρωικό αρχοντικό γένος και στην Ιλιάδα αναφέρεται το γενεαλογικό δέντρο του, το οποίο ανάγεται στο Δία.
Εκτός από το χαρακτηριστικό όνομα, περίπου το 490 με 480 π.Χ. νόμισμα της πόλης απεικονίζει την αναχώρηση του Αινεία από την Τροία.
Για την ίδρυση της πόλης υπάρχει ο εξής μύθος: Όταν τα παιδιά του Έκτορα, ο Οξύνιος και ο Σκάμανδρος, έδιωξαν τον Αινεία από την Ίδη, αυτός πήρε τον πατέρα του και όσους φυγάδες μπορούσε και ακολούθησε το δρόμο του ήλιου. Τον πήρε από πίσω και μια αγελάδα, σταλμένη από την Αφροδίτη, με σκοπό να του δείξει πού θα εγκατασταθεί. Όλοι μαζί πέρασαν τον Ελλήσποντο και τη Θράκη και έφτασαν στο Θερμαϊκό κόλπο, όπου πέθανε ο πατέρας του Αινεία. Παρά τις παρακλήσεις των κατοίκων να παραμείνει εκεί, αυτός προχώρησε και έφτασε στη Βρουσιάδα, όπου ακούστηκε πρώτη φορά η αγελάδα να μουγκανίζει. Έτσι αποφάσισε να εγκατασταθεί σε αυτή την περιοχή, όπου και έχτισε πόλη με το όνομα Αινεία.
(Κόνων, FGrHist 26 F 1, 46).
Το 315 πΧ πολλοί από τους κατοίκους της μετανάστευσαν στη νεοϊδρυθείσα από τον Κάσσανδρο πόλη της Θεσσαλονίκης.
Είναι γεγονός ότι στα χρόνια του Φιλίππου οι 25 συνοικισμοί της πόλεως Θέρμαι άρχισαν να ενοποιούνται, όμως η ουσιαστική και τυπική ενοποίηση τους συντελέστηκε μόλις το 316-315 π.Χ., στα χρόνια της βασιλείας του Κάσσανδρου, διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου.
Ο Κάσσανδρος προχώρησε σε διοικητικές μεταρρυθμίσεις, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η ενοποίηση των συνοικισμών που αποτελούσαν την πόλη Θέρμαι και η ίδρυση της Θεσσαλονίκης ως ενιαίας πόλης.
Στην Αινεία υπήρχε ναός αφιερωμένος στην μητέρα του Αινεία, την θεά Αφροδίτη, ο οποίος χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ. και είναι ο μοναδικός της εποχής αυτής στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Στη σημερινή του θέση, στην πλατεία Αντιγονιδών, μεταφέρθηκε τον 1ο αιώνα π.Χ.
Ποια είναι όμως η θεά Αφροδίτη; (1)
Κατά μια εκδοχή η Αφροδίτη είναι κόρη του Δία και της Διώνης. Όμως, σε σχόλιο της Μυθολογίας Ι. Κακριδή, διαβάζουμε: «Ο Ωκεανός σαν πρώτος θεός στους κοσμογονικούς μύθους, όπως φάνηκε ήδη, είναι ένα άλλο πρόσωπο του Χάους. …Η Γη αναδύεται από τα νερά του. Αυτή η εικόνα, βασισμένη σε προεπιστημονική εποπτεία πάνω από νησιά και προσχώσεις, είναι σε παγκόσμια κλίμακα το μοναδικό πρότυπο για όσες ιστορίες κάνουν λόγο για νησιά πλωτά, όπως η Αιολία, η Δήλος, η Ρόδος, η Θήρα, η Ανάφη, ακόμη και για τον πασίγνωστο μύθο της αναδυομένης Αφροδίτης. Η πανέμορφη θεά, που αναδύεται από τους αφρούς των κυμάτων, στην αφετηριακή φάση του μύθου δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδια τη Γη, που γεννιέται από τον Ωκεανό.» Είναι δηλαδή, η ίδια Αρχέγονη Πρώτη Μορφή που ξεπήδησε από το Αδιαμόρφωτο.
Και θυμίζω τον μύθο της Αναδυομένης. Όταν η Γη ώθησε τον Κρόνο να ευνουχίσει τον πατέρα του Ουρανό, τα γεννητικά του όργανα έπεσαν στο πέλαγος και τυλιγμένα από αφρούς ταξίδεψαν με τα κύματα από τα Κύθηρα ως την Κύπρο όπου βγήκε «…κρατώντας στο χέρι της ένα άνθος λωτού, τιμημένη όμορφη θεά που θεοί και άνθρωποι τη λένε Αφροδίτη, και έχει ακολουθία της τον Έρωτα και τον Ίμερο».
Η Αφροδίτη λοιπόν δεν είναι άλλο παρά η προσωποποίηση εκείνης της αρχέγονης συμπαντικής ενέργειας που ξεδιπλώθηκε-αναδύθηκε μέσα από το εν δυνάμει ανεκδήλωτο, αυτό που η επιστήμη σήμερα αποκαλεί κβαντικό ‘‘αφρό’’!
Κατά τον Εμπεδοκλή είναι η κοσμογονική δύναμη που έλκει και συνέχει όλα τα στοιχεία του σύμπαντος και που συνθέτει όλες τις μορφές των όντων μέσα σ’ αυτό.
Ο μύθος μας λέει ακόμη, πως κράταγε ένα λωτό. Ο λωτός είναι το ιερό λουλούδι της φύσης και των θεών και συμβολίζει κατά κανόνα σε όλες τις μυθολογίες το αφηρημένο και το συγκεκριμένο Σύμπαν, όντας το έμβλημα των δημιουργικών δυνάμεων τόσο της πνευματικής όσο και της υλικής.
Μας επισημαίνει με άλλα λόγια τις ιδιότητες αυτής της ενέργειας. ‘‘Μεταφράζοντας’’ το, μας λέει πως είναι εκείνη η ενεργειακή ποιότητα που μορφοποιεί στο πεδίο της ύλης το εν δυνάμει πρότυπο του μη εκδηλωμένου. Εν παρενθέση, στο βορειοδυτικό τμήμα της Κύπρου στα κατεχόμενα, υπάρχει μια πόλη που ονομάζεται Μόρφου!
Στον ινδουισμό είναι η θεά Λακσμί που αναδύεται από τον αφρό της θάλασσας κρατώντας ένα λωτό στο χέρι. Ενώ στον χριστιανισμό, ο λωτός γίνεται ο κρίνος που φέρνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Μαρία.
Όμως στον συμβολισμό ο λωτός εναλλάσσεται και με τον Οκταπέταλο Ρόδακα, ένα ακόμη σύμβολο της Αφροδίτης. Οι Αλχημιστές έκαναν συχνά παραλληλισμούς ανάμεσα στο Ρόδακα και την Φιλοσοφική Λίθο, η οποία επενεργεί όχι μόνο στην μεταστοιχείωση των μετάλλων, αλλά και στην μετουσίωση του ανθρώπου και κάθε μορφή ζωής.
Επιστρέφοντας στο μύθο, πληροφορούμαστε πως η θεά είχε για συνοδεία της τον Έρωτα και τον Ίμερο. Δυο διαφορετικά ονόματα για την ενεργειακή ποιότητα της κατεξοχήν συμπαντικής δύναμης. Σαν να λέμε, η ίδια Ενέργεια στο τετράγωνο! (Ε2)
Έχουμε εν ολίγοις το υλικό (Κβαντικός αφρός ή Χάος ή Νερό), το μέσο (Μορφοποιητική Ενέργεια ή Μεγάλη Μητέρα ή Αφροδίτη) και τον τρίτο παράγοντα (Καταλύτης ή Γονιμοποιός θεός ή Έρωτας-Ίμερος) στο τετράγωνο!
Από το «εν δυνάμει πρότυπο του μη εκδηλωμένου» στο …ΘΕΡΜΟ!
Δεν θα ήταν υπερβολή αν χαρακτηρίζαμε την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα χαοτική. Όμως το Χάος δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Έχει την δική του δυναμική, τις δικές του ισορροπίες και αυτό κατά βάθος το γνωρίζουμε. Το αντιλαμβανόμαστε διαισθητικά. Είναι, η γνώση αυτή, ένα από εκείνα τα κομμάτια που προϋπάρχουν μέσα στον καθένα μας. Είμαστε άλλωστε παιδιά του!
Κι έτσι, μαζί με τα παρωχημένα πρότυπα της κοινωνίας που πεθαίνει, πεθαίνει και ο παλιός τρόπος Αντίληψης μας. Κι ένας καινούργιος γεννιέται. Ένας τρόπος Αντίληψης μη γραμμικός που μας δίνει περισσότερες δυνατότητες αντιμετώπισης της κατάστασης. Έστω κι αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη τι και πώς ακριβώς συμβαίνει. Και οι δράσεις μας αναδύονται χαοτικά μέσα στην καινούργια πραγματικότητα και μια, μια την συμπληρώνουν σαν κομματάκια του παζλ.
Χρησιμοποιούμε ασυνείδητα την αρχέγονη εξίσωση: (Υλικό + Μέσο) × Καταλύτης2 = Δημιουργία και μεταλλάσσουμε τον Πόλεμο σε Παιχνίδι. Ένα παιχνίδι με νέους κανόνες. Ένας από αυτούς και το δικό μας εναλλακτικό νόμισμα, το ΘΕΡΜΟ.
Αναδύθηκε μέσα από την ανάγκη του βασικού ενστίκτου της επιβίωσης και διεκδικεί την θέση του ως εργαλείου συναλλαγών.
Στην πεζή πραγματικότητα, πήρε το όνομα του από την σύμπτυξη του ονόματος ΘΕΡΜ-αϊκ-Ο-ς. Σ’ εκείνη την άλλη, που εδρεύει στις παρυφές της συνείδησης υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Είναι η γνώση μας πως ο Θ-εός ΕΡΜ-ής είναι (ανάμεσα στις άλλες του ιδιότητες και) ο προστάτης του εμπορίου!
Αλλά ο Ερμής συνδέεται άμεσα και αμετάκλητα με την Αφροδίτη! Καθώς ο ένας συμπληρώνει την Φύση της άλλης. Είναι μεταφορικά -και γιατί όχι και κυριολεκτικά στην περίπτωση του ΘΕΡΜΟ- οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος!
Και το αρχετυπικό δίπολο Ερμής-Αφροδίτη μας παραπέμπει στην πανίσχυρη Άγδιστη την ….ερμαφρόδιτη θεά. Εκείνη που οι θεοί φοβήθηκαν και την ευνούχισαν για να διασπάσουν την δύναμη της…
Εμείς ας κρατήσουμε τη Δύναμη αυτή ενωμένη κι ας υποδεχθούμε το ΘΕΡΜΟ …θερμά!
1Απόσπασμα από το άρθρο της Ειρήνης Λεονάρδου «Ο Μύθος που δεν ήταν Μύθος»© περιοδικό ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ Μπορείτε να το διαβάσετε στο
http://www.onirocosmos.gr/prototypi-erevna/eirini-leonardou/253-o-mythos-pou-den-itan-mythos.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου